Van west naar oost

Het was een bijzonder concert in Gyumri. Een grote muziekschool die langzaam vol liep met bezoekers. Ouders met kinderen, een grote groep mensen uit Nagoro Karabach, een groep vrijwilligers uit Frankrijk en Nederland. We wachten in spanning op de start......Oja, even voor Bas Koomans: Italianen is per lied (16) de choreografie oefenen. Volgorde van opkomst, afgaan, zitten, staan, bewegen. Een soort synchroonzwemmen maar dan anders:-) 
De zaal reageert gepassioneerd op de liederen. Op onverwachte momenten applaus; mensen gaan staan. De liederen en de muziek roepen emoties op. Het raakt ons ook weer. De liederen zijn steeds weer  afwisselend, in duo's, trio's, kwartetten, vrouwen apart, mannen apart. Het orkest (Ivo op gitaar, Ruzanna op kanon, Rob op trommel, Hakob op qamancha, janjaap op diverse blaasinstrumenten) speelt een prachtige Armeense sfeer. Tijdens het lied Tsaghkats Baleni mag ik op de qamancha meespelen. Een unieke ervaring. Waarschijnlijk de eerste en laatste keer 'live' meespelen in Armenië. Spannend, maar het ging goed. We sluiten af met een toegift het 4-stemmig gezongen 'Amsterdamse grachten'. Daarna mag ik mijn korte toespraak houden in het Armeens. "geachte dames en heren, beste vrienden. Het is voor ons een grote eer om voor u hier vandaag te mogen zingen. In Armenie, het land waar wij te gast zijn. Armenie, het moederland van Ruzanna Hakobyan. Door Armeense liederen hier te zingen, krijgen ze meer betekenis voor ons en begrijpen en voelen wij nog beter waar het over gaat. Wij hopen dat u dat heeft gezien en gehoord. Namens koor Tsirani tsar uit Amsterdam, onze hartelijke dank."
De directeur van de muziekschool antwoord daarop met " door jullie positieve emoties bij onze muziek, gaan wij op vleugels naar huis. Doordat jullie onze muziek vertolken, bestaan wij". 
De zaal loopt leeg en wij zwaaien het publiek uit! 
Na het concert gaan we naar een restaurant met 38 mensen en genieten daar van heerlijke Armeense gerechten. Een band zorgt voor passende muziek. Hakob speelt even mee op zijn qamancha en steelt de show. Dan komt het moment van afscheid. Sinds 28 september zijn we samen opgetrokken. In NL, op Mount Aragats en nu met het koor tijdens 2 concerten. Bij het laatste concert zal hij er niet bij zijn.
Het is een uitgebreid afscheid van iedereen. Een bijzondere man........

Donderdag - de eerste regendag - in Armenie voor ons. We maken een wandeling door het centrum onder leiding van onze gids Armine (dezelfde als in 2019). En dan een lange bustocht naar het oosten. Meer groen, veel bossen en heel veel herfstkleuren. We strijken neer in Hotel Wanatun in de buurt van Diliyan. Een kloostercomplex midden in de bossen. Onder leiding van een gids maken we een wandeling naar een waterval. Glibberen en glijden. In het donker komen we weer bij het hotel waar ons een uitgebreid diner wacht. Na afloop nog een korte repetitie omdat we morgen in een oude kerk een religieus Armeens lied gaan zingen '`Nor tsaghik'. 

Voor mij is het een bijzonder tournee. Ik heb in de afgelopen maanden besloten om te stoppen met dit koor. 2023 is een jaar vol met persoonlijke veranderingen. Het is tijd voor nieuwe perspectieven. Na 15 jaar liederen zingen uit het Slavisch taalgebied in koor Slavuj, Merani en Tsirani tsar, neem ik afscheid. Ik deel het met Ivo en Ruzanna en medebestuurslid Margreet. Ook met Marjolein. Na het concert in Nijmegen, 12 november, rondt ik dit koor af en draag mijn penningmeesterstaken over aan tenormaat Marco. Een mooie periode laat ik achter mij. Er wachten vast wel weer nieuwe (muzikale) uitdagingen.......
Vandaag gaan we via het Sevan Meer naar Ejmiadzin voor een laatste concert op zaterdag.
Het is vrijdagmorgen 8:30 uur; de zon schijnt en de temperatuur is iets boven het vriespunt.