NC 500 De Kustroute
9 juli 2022 - Ullapool, Verenigd Koninkrijk
Ik copieer deze keer het blog van marjolein. Mooi geschreven👍 Morgen in Fort William post ik de foto’s. Het is hier zooooo mooi in Ullapool.
“Ah, wat zit een auto dan ook weer lekker, na 10 fietsdagen ..
We rijden de noordkustroute westwaarts. Tot Durness en dan zuidwestelijk. Landtongen, Lochs en kliffen. Baaien met zand beneden en rotsige bergen boven ons. De A weg is in feite een smal weggetje waar de ene auto de andere moet laten passeren.
Het is warmer dan op de Orkneys. Daar vaak rond de 11 graden; hier is het 14! En de hele dag droog
Prachtige vergezichten, ook van de kust áf. Grimmige bergtoppen met laaghangende wolken, groene steile hellingen met rotsen en losse grote stenen. Om iedere bocht een nieuw vergezicht. Rivieren, Lochs, beekjes, watervallen. Wat is dít een prachtig ruig land. De wolken vormen steeds nieuwe formaties; staan nooit stil. Donkergrijs in de verte, wit als de zon even doorkomt. Schapen en koeien lopen los; ook op de weg. Er zijn alleen roosters op de weg om ze niet te ver te laten komen. Ik zie een hinde, vlak bij. En roofvogels.
Rond Ullapool wordt het iets drukker. Daar doen we ook boodschappen voor de avond. Van daar nog drie kwartier verder en ook van de route af een nog smaller weggetje in. Hier kunnen geen campers rijden. Hier lopen zwarte schapen en een ram.
Daar is de camping - in de diepte. Aan een meer.
Een klein veld, alleen voor tenten. Enigszins beschut door bomen en struiken. We kijken uit op bergen, en achter ons zijn bergen. Voor het trappetje van de daktent een grasveld met hoog gras en bloemen. En even een stukje lopen: het meer.
Sjoerd kookt alles in het wokpannetje; ik was af in het minihuisje waar ook de paar toiletten en douches zijn.
Wel wordt het na achten koud .. dat wordt vroeg de daktent in.
De Coronation Street familie naast ons wordt nu ook stiller”
Het is nogal wat leesvoer en ik heb hier en daar wat snel jullie teksten gescand, maar ik ben helemaal terug naar ooit, toen ik ook daar was, zeg eens, 1986. Ik liep met mijn toenmalige Marije van Fort William zuidwaarts via Loch Lomond naar Edinburgh, ook niet misselijk, alhoewel mijn motto is: hoe noordelijker hoe beter, en jullie trekken naar het noorden. Komende herfst overtref ik jullie dan waarschijnlijk weer, als ik met Anna de Faeröer ga belopen, fietsen, whatever, desnoods de hele dag achter het raam zitten kijken naar de regen, het regent daar 220 dagen per jaar. Maakt niet uit, zolang je maar in het noorden zit is alles goed. Sowieso beter dan met 30 graden tussen allerlei verveelde Vinex-gezinnen aan een Zuid-Europese kust te moeten hangen. Wij delen onze hang naar desolate sferen, wat een verhalen zeg, van jullie, en die films in de regen, geen mens te bekennen verder, 's avonds nat in je tent, ’s ochtends er nat weer uit, zo verging het ons althans. Je kleren drogen nooit daar. Des te mooier als af en toe de zon doorbreekt hè? Wij liepen destijds eigenlijk van pub naar pub, daar droogden we op kachels onze bergschoenen en kleren en rugzakken. De Schotten zijn warme lieden, niet? 'Neem nog een pint', en die was dan gratis omdat we zo doorweekt waren. Ik herinner me de Schotse heuvels als blauw, bij een bepaald licht, de wolken, de heuvels, de meren, Marije's wangen, alles blauw. Jullie frase ergens, dat het wel veertien graden was, hoe heerlijk, deed mij denken aan Reykjavik waar ik ooit een man ontmoette, een vulkanoloog, die altijd buiten was, dag en nacht, hij sliep in zeg maar zijn lieslaarzen die pas onder zijn kin eindigden. Hij vertelde dat hij de vorige zomer verschrikkelijk had gevonden, omdat er toen op IJsland een hittegolf was, hij kon slecht tegen hitte. Hij zei: 'Het was twee weken lang onafgebroken twaalf graden. Twáálf!'
Heb nog een mooie tijd. Jullie ogen erg blij samen!
xxx Hugo
De foto`s van de luchten, water en rots-berg partijen laat veel indrukken en verwondering achter. Fijn dat jullie daar zo aanwezig kunnen zijn. Wens jullie het goede en tot ziens Ineke
Veel groeten van Marco en Carla